Kennismaking
Door: Suzanne
Blijf op de hoogte en volg Suzanne en Jolande
30 Juli 2014 | India, Kundāpur
Na een comfortabele, maar korte, nacht kunnen we lekker ontbijten in ons hotel. Pannenkoeken en watermeloensapjes doen ons nog niet helemaal in Indiase sferen komen. De taxirit naar het volgende vliegveld is al geregeld, dus we zijn ruim op tijd op Domestic Airport voor onze vlucht naar Mangalore. Jolande zit tijdens de vlucht niet helemaal lekker, in verband met wat turbulentie. De vlucht zelf is overigens prima geregeld; een keurig vliegtuig met stewardessen in prachtige jurken, we krijgen zelfs nog een kop thee. Met een uurtje vertraging landen we in Mangalore. Nu wordt het serieus. Alle luxe laten we achter ons en vertrekken in de taxi naar Kundapura, een rit die maar liefst twee uur duurt. Van de stank overigens nog steeds geen last. De taxirit is intens, het verkeer is heel anders hier. Alle chauffeurs toeteren onafgebroken naar elkaar, deels als waarschuwing, deels als groet. Er wordt hier links gereden op hobbelige wegen en de mannen op brommertjes rijden zonder helm kriskras overal tussendoor. Goed, we komen aan in Kundapura, bij de busstand worden we uit de taxi.. gegooid door de chauffeur. We staan nu op een plein met wat bussen, bomen en winkeltjes. Rondom staan heel veel dorpelingen die staan te schuilen, want het hoost ontzettend. Zien we meteen ‘het echte India’ ;-). We ontmoeten Maartje en zij brengt ons naar onze hotelkamer, waar we de eerste twee nachten zullen slapen. Op het tehuis (Koni) zijn twee kamers beschikbaar voor vrijwilligers, maar die zijn dit weekend pas vrij voor ons. In het hotel praten we met Maartje over het tehuis, de kinderen en de gang van zaken. Omdat we goed uitgerust zijn, besluiten we nog even mee te gaan naar Koni. In een riksja vertrekken we naar het tehuis, weer een nieuwe ervaring. Het tehuis is prachtig. Een groot, licht gebouw met mooie ruimtes voor de kinderen. Er zijn slaapzalen en speelruimtes, er is een keuken, een klaslokaal, een kantoor en een tuin. De tuin staat vol met palmbomen en speeltoestellen voor de kinderen. Bij binnenkomst worden we voorgesteld aan Shobha, de vier ‘helper women’ en Amy en Tom, andere vrijwilligers. Jolande en ik worden meteen bij onze hand gepakt door de kinderen en rondgeleid door het tehuis, ze zijn duidelijk trots op hun plek. En wij voelen ons welkom.
's Avonds zijn we uitgenodigd bij Shobha thuis om te komen eten. Shobha is Maartje's rechterhand hier. Maartje woont samen met Shobha, Shobha's moeder en schoonzus in een huis. Het huis van is een mooi, stenen huis in het dorp Kundapura. Maartje vertelt ons dat Shobha tot de hoogste kaste in India behoort. Dit zijn vooral geleerde mensen, vaak niet eens de rijksten. Het kindertehuis is gebouwd op grond van de familie van Shobha. In het huis van Shobha is een kleine tempel waar de drie vrouwen elke dag volgens traditie tot hun god bidden, ze hebben elk een eigen god. Dit is een heel ritueel en duurt ongeveer een half uur. Vervolgens krijgen we heerlijk eten; een soort pannenkoek met een pittig mengsel van aardappel en nog wat dingen. Het smaakt ons goed. Toch wel moe vertrekken we lopend door het donker (sorry oma Alie) naar ons hotel, een klein stukje verderop.
's Avonds zijn we uitgenodigd bij Shobha thuis om te komen eten. Shobha is Maartje's rechterhand hier. Maartje woont samen met Shobha, Shobha's moeder en schoonzus in een huis. Het huis van is een mooi, stenen huis in het dorp Kundapura. Maartje vertelt ons dat Shobha tot de hoogste kaste in India behoort. Dit zijn vooral geleerde mensen, vaak niet eens de rijksten. Het kindertehuis is gebouwd op grond van de familie van Shobha. In het huis van Shobha is een kleine tempel waar de drie vrouwen elke dag volgens traditie tot hun god bidden, ze hebben elk een eigen god. Dit is een heel ritueel en duurt ongeveer een half uur. Vervolgens krijgen we heerlijk eten; een soort pannenkoek met een pittig mengsel van aardappel en nog wat dingen. Het smaakt ons goed. Toch wel moe vertrekken we lopend door het donker (sorry oma Alie) naar ons hotel, een klein stukje verderop.
-
01 Augustus 2014 - 08:59
Willie:
Ha Suus en Jolande,
Heel leuk om jullie eerste ervaringen te lezen. Ik schrok natuurlijk dat de taxirit maar tot het busstation ging, ik dacht eerst dat jullie zelf uit moesten zoeken, hoe nu verder. Maar gelukkig de schrik was maar van korte duur, want Maartje was daar dus. Geniet van alle indrukken, liefs Willie -
01 Augustus 2014 - 11:27
Esther:
Mooi verslag, kun je ook foto's plaatsen?
Xxx Esther -
01 Augustus 2014 - 12:28
J:
Mmm......een hoosbui? dat komt mij bekend voor. Ik reed afgelopen maandag nog met ware doodsverachting met jouw oma naast mij door zo'n bui. Je hoeft echt niet naar Achter- Boekenanie te gaan om risico's te lopen, het kan in Boerenkoolstronksteradeel net zo goed spoken, bleek mij wel. Boven op de IJsselbrug in knetterend onweer en een zicht van 50m aan het einde van de invoegstrook opeens stilstaand verkeer, rakelings denderende vrachtauto's langs ons heen, kom daar maar weer eens tussen. Dus z.s.m de snelweg weer af, maar dat was niet veel beter: overal takken op de weg. In Oene (tja wat wil je met zo'n naam) weer stilstand, nu vanwege kniehoog water. Ik moest gelijk aan Marieke denken die in Zuid-Afrika met haar autootje door een wildstromende rivier moest. Mamma met droge voeten (en ijskoude handen, dat wel, maar daar is niet veel voor nodig) veilig afgeleverd, zelf eerst maar eens in Heerde de Plus ingedoken voor wat troostvoedsel. lieve Suus en vriendin, ik wens jullie fijne zinvolle weken toe. Lfs, jacomien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
