JOOS. goes India

Een beetje moe, maar voldaan na Udupi beginnen we de zondag. Het is redelijk weer, dus we kunnen buiten ontbijten en koffie drinken. Omdat we in Udupi goed geslaagd zijn voor ‘JOOS. goes India’, ga ik ’s middags aan de slag met het maken van de eerste armbandjes. Het idee is om wat makkelijke armbandjes en duidelijke omschrijvingen te maken, zodat de meiden hier ze goed na kunnen maken. Suus houdt zich vandaag bezig met de verslaglegging, tja.. dat moet ook gedaan worden ;-). ’s Avonds gaan Suus en ik weer lekker uit eten, onder het genot van wat biertjes. En ’s nachts slapen we heerlijk.

Dinsdag hebben we een bord gemaakt om de bandjes aan op te hangen. Suus en ik hebben het bord beschilderd, zodat de armbandjes verkocht kunnen gaan worden! Intussen heb ik voor het eerst met Gowri en Vidhya geprobeerd de eerste bandjes te rijgen. Dit gaat toch iets moeilijker dan verwacht, motorische problemen en afwijkende hand-oogcoördinatie vergen wat geduld ;-). Gelukkig vinden ze het leuk om te doen en zijn ze enthousiast. Aan de teachers en 'helper women’ heb ik gevraagd welke ze van de voorbeeldjes het leukste vonden, en het blijkt dat Indiase vrouwen een wat kitscherige smaak hebben.

Rondom alle JOOS. activiteiten moet er natuurlijk ook nog gewerkt worden. De dagen zijn nog steeds gevuld met logopedische behandelingen, waarbij we ons vooral richten op het zo goed mogelijk in kaart brengen van de communicatieve niveaus van de kinderen. Soms is dit wel moeilijk, enkele kinderen lijken beter te reageren op Kannada (dialect), maar dat spreken wij dus amper. Degenen die hier wel Kannada spreken, zijn weer geen logopedisten.. Lastige situatie dus. Tijdens de ‘yoga’ die wij elke dag verzorgen, introduceren we de nieuwe picto’s en doen hier kleine opdrachtjes mee met de kinderen.

Het is nu woensdagavond, over drie nachtjes vliegen we al terug! Het aftellen is begonnen. We moeten nog veel afronden, dus vanmiddag hebben we rustig bij Maartje en Shobha thuis gewerkt. We werden weer uitstekend verzorgd; een 3-gangenlunch en een heerlijk diner, met lémonrice (onze lievelings). We mogen nog steeds niet opruimen en afwassen van Shobha. Dat vonden we deze keer geen probleem, aangezien Maartje een rat zag lopen bij de wasbak. Nu ga ik nog een paar armbandjes maken (‘made by the children’ nemen we nog even niet zo nauw zo lang ik hier ben) en daarna lekker slapen!

Tot de volgende keer!